(of Sint-Hubertushond)
De bloedhond wordt ook wel een Sint-Hubertushond genoemd. Het is een hond die hoort bij de dashonden en de lopende honden. De honden zijn erg trouw en zachtmoedig en zijn erg lief voor kinderen. Naar andere honden kan de Bloedhond agressief zijn, het ligt er aan of dat hij met de honden is opgegroeid of dat zij ze “ineens” tegenkomt. De honden worden gemiddeld twaalf jaar oud en wegen tussen de 40 en 48 kg. De honden hebben weinig extra verzorging nodig en zijn geschikt als drijfhond, zweethond en ze kunnen mensen die in nood zijn opsporen, ook kan de hond als huishond, maar dan heeft hij wel veel ruimte nodig.
Algemeen beeld
Raskenmerken:
De raskenmerken voor deze hond zijn dat ze trouw en zachtmoedig zijn. Je moet de honden echter niet te ruw behandelen anders gaan deze kenmerken er uit.
Karakter:
Het karakter van de hond is dat ze trouw zijn, ze zijn ook zachtmoedig, lief voor kinderen en ook geschikt als gezinshond, maar ze moeten dan wel veel ruimte krijgen.
Gebruik/functies:
De hond is een goede speurhond, een drijfhond, een zweethond en hij kan goed mensen opsporen die in nood zijn.
Lichaamsbeweging:
De hond heeft veel beweging nodig, het liefst de hele dag lekker buiten en zijn energie kwijt kunnen, ook aan de fiets kan deze hond mee.
Verzorging:
Bloedhonden hebben korte, gemakkelijk te onderhouden jassen in zwart en bruin, lever en bruin of rood en hoeven slechts wekelijks te worden geborsteld of afgeveegd. Dat is waar het makkelijke gedeelte stopt. De rimpels moeten regelmatig worden schoongemaakt en droog worden gehouden om infecties te voorkomen. Wees voorbereid om het gezicht van uw bloedhond na elke maaltijd grondig te wassen en zijn mond af te vegen nadat hij water heeft gedronken – en voordat hij zijn hoofd schudt en overal water en kwijlt.
Gebruik een rubberen hondenhandschoen om de korte vacht van de Bloodhound te borstelen, dood haar te verwijderen en huidoliën te verspreiden. Je kunt de hond dagelijks of wekelijks borstelen, afhankelijk van je tolerantie voor het vinden van hondenhaar in huis. Bloedhonden hebben meestal niet vaak een bad nodig als ze regelmatig worden geborsteld. Ze hebben een kenmerkende geur waar de meeste mensen van houden of niet van houden. Als je een fan bent, denk dan niet dat je de geur weg kunt baden. Het is een inherent onderdeel van de hond en is iets waarmee je moet leven als je een bloedhond wilt.
Omgang met kinderen:
De honden zijn erg lief met kinderen, ze hebben een zacht karakter en vinden het heerlijk om met kinderen te mogen spelen.
Uiterlijke kenmerken
Lichaamsbouw:
Het lichaam van de Bloedhond is sterk opgebouwd. De hals is erg lang en de schouders zijn erg gespierd. De honden zien er ook statig uit omdat ze de kop omhoog dragen. De ogen hangen vaak langs de kop.
Kleur:
De vacht van de hond is zwart en roestbruin. Deze kan ook vaalrood zijn of rood en roestbruin.
Schofthoogte:
De schofthoogte bij de reu is 66 cm en bij de teef maximaal 61 cm.
Ogen:
De ogen van de Bloedhond zijn middelgroot en puilen niet uit. De ogen moeten ook niet te diep geplaatst zijn.
Vacht:
De vacht van de hond is zwart en roestbruin. Deze kan ook vaalrood zijn of rood en roestbruin. Ze hebben niet zoveel vachtverzorging nodig.
Staart:
De staart van de bloedhonden is lang en loopt erg dun uit. Aan de onderkant heeft de staart wat langer haar.
Overige:
De honden zijn verend en slingerend. Ze kunnen zich prima bewegen en zijn dol op bewegen.
Een stukje geschiedenis:
Honden zoals de bloedhond bestaan al eeuwen en worden door edelen gebruikt om wild te volgen in het ritueel van de jacht. De honden ontlenen hun naam aan de zorg die werd besteed aan het registreren van hun voorouders, of bloedlijnen, dus ze waren ‘bloedige’ honden. De bloedhond van vandaag stamt af van de St. Hubert-hond, gemaakt in het achtste-eeuwse Frankrijk om moeilijke paden te volgen op zoek naar verraderlijk wild zoals everzwijn. Willem de Veroveraar bracht St. Hubert honden mee toen hij Engeland in 1066 veroverde, en het was daar dat de Bloedhond uiteindelijk tot bloei kwam, ongeveer 800 jaar later. De Victorianen waren beroemd om het creëren van hondenrassen zoals we die vandaag kennen – voorheen waren er geen rasstandaarden en zelden een registratie van bloedlijnen. De opkomst van hondenshows en een brede interesse in het houden van fijne of zeldzame dieren hielpen veel rassen te redden van uitsterven. De bloedhond was een van hen. Zijn bekwaamheid als mantrailer en het beschermheerschap van koningin Victoria, zelf een bekend hondenliefhebber, behoedden hem voor vervaging in de vergetelheid. Mantrailing met bloedhonden werd een populaire vrijetijdsbesteding, en het duurde niet lang voordat de politie het nut van de bloedhond erkende bij het opsporen van criminelen. Tegenwoordig is de Bloodhound nog steeds een favoriet lid van veel teams voor rechtshandhaving. Zijn getuigenis wordt zelfs voor de rechtbank aanvaard.